Zabytek

 Skrzydła z gotyckiego tryptyku
Ok. 1500

Materiał: tempera na desce, srebrzona. Wymiary: 169 x 58 cm.Pierwotnie skrzydło należały do szafy ppóźnogotyckiego retabulum. Wykonane jednostronnie, przedstawiając po dwie sceny na każdym: „Nawiedzenie NMP”, w dolnej „Pokłon Trzech Króli”.  W pierwszej scenie na tle zielonego pejzażu i fragmentu budowli z prawej strony widzimy Maryję, zwróconą w lewo ku świętej Elżbiecie, wyciągając do niej prawą dłoń obejmując ją. Maryja w opisanym wyżej stroju, Elżbieta po prawej stronie ubrana w suknię zieloną, czerwony płaszcz w ostro ciętych fałdach.  Na głowie białe maforium zasłaniające czoło. Ramy obu skrzydeł srebrzone z dekoracją floralną.  Konserwacje: 1) 1940 r. odnowione w pracowni Łukasza Mrzygłoda, 2) 2010 r. konserwacja na Wydziale Konserwacji Dzieł Sztuki ASP w Krakowie pod kierunkiem Barbary Budziaszek

Matka Boża Opolska

Łaskami słynący obraz namalowana jest na desce lipowej wymiarach 129x92 cm. Przedstawia ona Bogurodzicę wraz dzieciątkiem w typie hodegetrii w postaci półfigury. Głowa Madonny jest nieznacznie pochylona ku Dzieciątku. Maryja podtrzymuj Je na lewym ręku, podczas gdy w prawej wyciągniętej ku Dzieciątku, trzyma jabłko. Dzieciątko prawą ręką błogosławi, a lewą opiera na księdze, która zastępuje dawny zwój Pisma św.

Lśniący i efektowny koloryt obrazu składa się z niewielu, silnie podkreślonych barw, z wybijającym się ciemno szmaragdowym tonem płaszcza z wąziutką, złotą lamówką. Płaszcz ten nakrywa, na podobieństwo bizantyńskiego maforionu, także głowę Madonny. Spod tej szaty na głowie Madonny wychyla się zwisający sana czoło wąski rąbek białej tkaniny. Kolor podszewki jest czerwono-brunatny o winnym odcieniu. Pod płaszczem w drobnych partiach, przebłyskuje żółta suknia z brokatowym wzorem. Płaszcz spięty jest żółtą zapinką. Karnacja twarzy, Bo­gurodzicy jest żółtawa z lekkim rumieńcem. Dłonie utrzymane są w zimnej swojej tonacji. Madonna — jako nowa Ewa — w prawej dłoni trzyma żółto-czerwone, realistycznie namalowa­ne jabłko.

Dzieciątko jest ubrane w brązowo-fioletową sukienkę, po­siada włosy lekko kręcone koloru ciemno-blond. Twarz i głowa silnie modelowana, podniesiona nieco w lewo ku górze.

U Madonny Opolskiej zauważamy silne i twarde łamanie gęstych gdzieniegdzie fałdów, tworzących na rękawie i w dol­nej części sukienki Dzieciątka faliste, lecz krótkie zygzaki. Dło­nie Madonny z wydłużonymi palcami odgiętymi na zewnątrz są delikatne.

 

Matki Boskiej z Dzieciątkiem i św. Janem Chrzcicielem  
I poł. XVI

Obraz w kształcie tonda przedstawia Matkę Boską z Dzieciątkiem i św. Janem Chrzcicielem. Matka Boska ujęta w pozycji siedzącej do kolan, zwrócona w lewo i pochylona nad dzieciątkiem, siedzącym na jej kolanach, trzyma je obiema rękami. Dzieciątko nagie, z nogami zwróconymi w prawo, lewą rękę wspiera na dłoni Matki Boskiej, twarzą zwraca się w lewo w stronę św. Jana. Św. Jan ujęty do bioder zwrócony do środka w stronę dzieciątka. Unosząc lekko twarz trzymając obiema rękami krzyżyk w lewej wąską banderolkę. Z tyłu za św. Janem fragment pejzażu i błękitnego, ciemniejącego ku górze nieba. Z prawej strony Madonna, brązowawy fragment architektury. Matka Boska ubrana w czerwoną suknię i ciemny zielonawo-niebieski płaszcz okrywający również głowę. Dzieciątko przepasane białą tkaniną, św. Jan w czerwonym okryciu, przywiązanym na prawym boku. Karnacje kremowe, o żywym różowym odcieniu na policzkach i rękach. Włosy jasnobrązowe.

 

Zabytek

Ampułki to dwa małe dzbanuszki tego samego kształtu i wielkości służące do podawania kapłanowi w czasie Mszy wina i wody, które wlewa do kielicha przed ofiarowaniem.

Ampułki w kształcie kielichów z pokrywką umocowaną na zawiasie. Ampułki na całej powierzchni ozdobione dekoracją trybowaną o motywach roślinnych - liści i kwiatów. Nodus w formie dwóch połączonych ze sobą talerzyków tworzy kształt spłaszczonej kuli. Stopa lekko sklepiona, o prostym, gładkim brzegu. W górnej części pojemnika pas gładkiej powierzchni z inskrypcją I·C·F·V·W·G·G·V·H. Ampułki identyfikują się poprzez plastycznie wykonane proste litery A oraz V przymocowane do pokrywki przy zawiasach. Na ampułkach brak puncy miejskiej i złotnika.

Taca owalna, trybowana, z szerokim drobno falującym brzegiem bardzo plastycznie modelowanym w motywy roślinne takie same jak na ampułkach. Środek tacy mocno zagłębiony w nim plastycznie ukształtowane dwa wieńce z liścio średnicy równej podstawie ampułek. W środku każdego wieńca okrągłe, wypukłe, gładkie pole z płytko rytym herbem. W jednym polu monogram DHC, a w drugim niezidentyfikowany herb.

Zabytek

Monstrancja (z łac. monstrare − pokazywać) − naczynie liturgiczne służące w liturgii do umieszczania w nim konsekrowanej hostii, celem wystawiania na ołtarz podczas nabożeństw, adoracji, błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem oraz w czasie procesji teoforycznej.

Monstrancja z warsztatu Hansa Georga Kolbe, wykonana w Racibórz, 1687 r.

Monstrancja osadzona na owalnej stopie o lekko falistym brzegu.Gloria kształtowana dekoracyjnie w formie trzech gałązek winnego grona wychodzących z kwiatonu. W środkowej części umieszczona owalna puszka w obudowie mająca formę dużej kiści winnego grona, którą na drzewcu niosą zwiadowcy z ziemi obiecanej Kaleb i Jozue. Na gałązkach bocznych liście oraz owoce grona.

Zabytek